Overskrifta på kveldens blogg er undertittel på ei bok Harald Stanghelle skreiv om Kjetil Aano. Då eg las boka for ei tid tilbake, tenkte eg at den mannen har fått tid til mykje, og han må ikkje ha hatt flyskrekk.

Boka er svært lett å lese, dei 157 sidene gjekk unna på ein lang kveld. Ho er delt inn i fleire bolkar med underavsnitt, i det heile er det eit mønster for korleis ein biografi kan skrivast, etter mi meining. Først kjem eit hovudkapittel: Med livet foran seg. Her får vi høyre om korleis han vaks opp som son til Jakob Aano, politikar og lektor som ein periode var lærar i Afrika og som dermed gav sonen perspektiv som ikkje ungar flest fekk.

Spørsmålet om han skulle bli misjonær, vart aktuelt for ein ungdom med ein slik bakgrunn. I alle fall enda han opp som student på Misjonsskulen i Stavanger, der det vart studier i teologi og misjonsfag saman med folk som og meinte at kristendom og sosialisme kunne einast. Så møtte han Marianne Skjortnes, sosialantropolog med oppvekst på Madagaskar. Det vart full klaff, eit par som utfylte kvarandre på mange måtar, finn vi ut når vi les.

Etter to periodar ute og teneste for NMS her i landet, tok Kjetil Aano utfordringa frå biskop Bjørn Bue om å starte Kristent Interkulturelt Arbeid, KIA frå 1988. Men etter eit par år, fekk han spørsmål om å bli redaktør for Misjonstidende, så då vart NMS arbeidsgjevaren hans igjen dei neste seks åra.

Ein teolog blir ikkje arbeidslaus, og då han slutta i NMS, vart Kjetil Aano vikarprest i Stavanger bispedømme. Han hadde teneste i Hinna, og trudde han ville få fast stilling der då den vart lyst ut, men så gjekk den stillingen til ein annan, I staden vart det jobb på bispekontoret. Men frå 2000 og 11 år framover var han igjen i teneste for NMS, no som generalsekretær. Siste tenesta var som prost i Tungenes. Då var han også styreleiar i Kirkens Nødhjelp.