I Mandal arrangerer Musikkens Venner av og til konsertar, og i kveld var musikarane Margrete Moen Birkedal og Torunn Irene Moen Kristiansen saman med Eva Landro i kyrkja med eit program dei hadde kalla Uskyldens og erfaringens sanger. Det vart ei fin oppleving.

Dei starta med litt kjent stoff, frå Haugtussa av Grieg/Garborg etter at Margrete og Torunn Irene hadde opna med ein sats frå ein sonate for obo og piano av Emile Saint-Saens. Denne avdelinga vart så avslutta med andre sats av sonaten. Eva Landro er mezzosopran og musikken høvde godt til stemmen hennar, som fylte det store kyrkjeromet. Det var på ingen måte fullt, om lag 40 tilhøyrarar kom for å få med seg denne konserten.

Hovudvekta låg på verket Ten Blake Songs, songar av Vaughan Williams til tekstar av William Blake. I tre avdelingar fekk vi sju av desse songane og mellom desse kom musikk av Debussy. I programmet for kvelden var Geir Uthaug si gjendikting av tekstane til norsk, og det var bilete av den kunstnarleg utforma engelske originalteksten.

Torsdag vil dei framføre same programmet i Krisiansand frikirke. Då kan du få det med deg der. Det bør du unne deg. Her ser du arrangør Kai Stoveland, oboisten Torunn Irene Kristensen, pianisten Margrete Moen Birkedal og sopranen Eva Landro i Mandal kirke.

Overskrifta på bloggen i kveld er tittelen på ei bok eg har lese dei siste dagane. Den var lett å lese, delt inn i 35 kapittel og ein epilog, 337 sider til saman, og kvart kapittel har små underavsnitt. Boka, som er frå 2024, har eit motto frå Job 9,10: Ja, han gjør storverk som ingen kan granske og under som ingen kan telle.

Eg måtte finne ut litt meir om forfattaren, og då likar eg å gå til Wikipedia, men på norsk var det ingen artikkel om han. På dansk var det ein grei artikkel, https://da.wikipedia.org/wiki/Nicholas_Sparks

Det synte seg at han har skrive ei rekke bøker, og mange av dei er omsette til norsk. så eg la inn bestilling på nokre av dei på biblioteket her i Mandal. I biografien står det også at han har donert pengar til mange gode føremål der han og familien bur. Han har også starta ein kristen skule.

Det slo meg då eg las i boka at det ut gjennom heile teksten var ei rekke sitat frå Bibelen. Sørstatane i USA er jo kjent for å ha eit rikt kyrkjeliv, men i denne boka er det ikkje så mykje om kyrkjeleg aktivitet, sjølv om tru er ein viktig del av livet.

Så får ein også inspirasjon til å sjå etter mirakel i eige liv. At ein har nådd høg alder, er vel i grunnen eit nytt mirakel for kvar ny dag ein får. Då høver det å slutte bloggen på samen måte som boka sluttar: Takk, Gud, hvisket han. Takk.

Medan eg ser på TV at det snør når dei går på ski i VM i Granåsen i Trondheim, kan eg sjå ut vinduet der det er vårleg og tørr veg. Norge er eit langt land, så det blir ulike tilhøve. I vest høljar det ned frå det meterologane kallar ei atmosfærisk elv, dei får ein månads nedbør på tre dagar.

I Valle Radio fekk eg i kveld vite at det er tid for Sørlandets Litteraturpris og at fristen for å stemme er 15. mars. Siri Johannessen snakka med leiaren for tevlinga og gjekk gjennom dei nominerte bøkene, både skjønnlitteratur og sakprosa. Kan hende eg skulle finne nettsida deira og stemme digitalt, sjølv om eg ikkje har lese bøkene. I kveld har eg avslutta lesing av boka Måneskinnshagen, ho som skreiv den er tysk, så den kunne ikkje vere med i Sørlandets Litteraturpris då den kom ut for nokre år sidan.

Eg fekk også høyre flott orgel- og kyrkjemusikk i Valle Radio i kveld. Særleg ein sonate av Johann Kuhnau, som levde på 1600-talet, var fin. Eg likar når ein kan finne ei melodilinje i musikk, og her var det pasjonssalma O hoved høyt forhånet som ein kunne høyre mellom dei mange forsiringane. Takk for eit fint program!

https://www.setesdalswiki.no/wiki/Tysdagssending_i_Valle_Radio_20250304

For ei tid tilbake fekk eg innkalling til kontroll på sjukehuset, og i dag var tida komen. Eg skulle vere der klokka 10.30, men med tanke på dei lange gangane på sjukehuset i Kristiansand, la vi av garde i god tid. Likevel var det med naud og neppe at vi nådde fram i tide, for å finne parkeringsplass på taket av parkeringshuset, det er jo ikkje lett.

No har det seg slik at eg søv med pustehjelp om natta, og i den bipapen eg nyttar, er det ein liten chip som sender alle resultata mine til sjukehuset kvar gong eg startar den, så dei kan fylgje søvnen min minutt for minutt, om dei vil. I samtalen med legen peika eg på dette, men då sa ho at dei kunne ikkje måle blodgassen min gjennom det digitale systemet, så eg måtte innom dei for å få ei slik måling. Så stakk ho meg i ei pulsåre i handleddet, og i dag traff nåla fort utan at åra rulla bort, så då var det bare å hente ut blodet og løpe på labben for å analysere det. Så kunne vi snu nasen mot Eskeland att, i strålande sol.

I bagasjen hadde eg med pulsoksymeter, eg skal måle to netter no. Så då er det vel bare å kome seg i seng og starte målinga. 🙂

God natt!

I går skreiv eg om spam. Siri skreiv eit innlegg om at det var maskingenererte kontoar som vart oppretta for å kunne legge inn uønska stoff, og at Geir hadde gjort ein stor jobb for å blokkere slikt. Både Geir og Siri har vore gode til å hjelpe med Setesdalswiki, både når det gjeld skriving og vern. Takk til begge, Setesdalswiki treng hjelpa dykkar, så eg vonar at de held fram det gode arbeidet.

Av og til tenkjer eg at eg skal skrive noko, gjerne når eg har lagt meg om kvelden. Men eg står jo ikkje opp att for å skrive, men tenkjer at det kan eg gjere neste dag. Men neste dag går utan at eg får skrivelyst, så dermed har det blitt lite skriving frå min maskin ei lang tid no.

Det er ei oppmuntring å sjå at mange har likt det som Geir skreiv om å skrive på Setesdalswiki i eit innlegg på Facebook. Sjølv om eg no har stoppa for nyregistrering på grunn av desse uønska kontoane, er det mange som alt er registrerte og kan skrive, og om du les dette og vil skrive, men ikkje har registrert ein konto, kan du tak kontakt, så skal vi ordne det.

Framleis har Setesdalwiki ganske mange lesarar kvar dag, så det er nokon som finn interessant stoff om regionen og det vi elles skriv om.

Det har blitt lite skriving på bloggen i det siste. Ein grunn har vore at eg fekk omgangssjuke og mista mykje skrivelyst etter det. Men i kveld må eg skrive nokre ord og fortelje at Setesdalswiki har vore råka av mykje spam i det siste. Det verkar som om det er mange som registrerer seg som brukarar, men så gjer dei ikkje meir.

Av den grunn har vi no sett ein stopp for at nye brukarar kan registrere seg direkte. No må den som vil skrive på Setesdalswiki, søke om å få lov til det. Om du har registrert deg med brukarnamn frå før, vil du kunne halde fram med å skrive som vanleg. Det er bare nye brukarar som må be om lov til å skrive.

Eg skjønar ikkje kvifor brukarar som truleg ikkje kan norsk, tek bryet med å registrere seg som brukar på Setesdalswiki. Men det er så mykje eg ikkje skjønar, så eg får nok bare la det ligge. Takk til Sigmund som stoppa spamminga.

Når borna bur langt frå foreldrene, må ein halde kontakt med dei via telefon i våre dagar. Ettersom våre born bur spreidd, blir det ofte til at sundagskveldane nyttast til å høyre korleis veka har vore, eventuelt å snakke om kva som ligg framfor.

Denne sundagskvelden i romjola er likevel litt annleis enn dei fleste sundagskveldar. Dei har ordna seg fri i dagane mellom jol og nyår. Då kan vi snakke litt om det. Desse dagane kan ein nytte til å møte vener og kjente før utfordringar med arbeid eller studier kjem for fullt tilbake.

Her i huset har eg hatt stor glede av å fylgje sjakk-sendingane på NRK. Første delen av Sjakk-VM i New York gjekk ikkje så bra for Magnus Carlsen, så kom bukse-kontroversen. Men i kveld fekk vi høyre at han vil stille opp i lynsjakk i morgon. Kan hende klarar han å vinne den turneringa. Når det gjeld sjakk, kan ein ikkje anna enn å bli imponert over korleis unge og eldre kjempar i same turneringa. Sjølv har eg aldri spelt tunering, men av og til gjer spelarane på TV det trekket eg ville gjort, og då gleder eg meg.

Reidun fekk puslespel i jolegåve, denne gongen var det tre puslespel i same eska. Dei teikningane som skulle puslast saman, var svært rike på detaljar, så ho har sete med det nokre kveldar no. Det er ikkje noko for meg, men det er morosamt å sjå når ho har fått det ferdig.

Mange gonger har vi fått spørsmål om det er råd å høyre programma i Valle Radio på anna tid enn når sendinga går. Då har vi alltid sagt at vi ikkje har podcast-funksjon i radioen, så det er ikkje råd.

Men då eg såg på Siste endringar-sida på Setesdalswiki i dag, hadde teknisk sjef i Valle Radio lagt inn lenke til fem sendingar frå november/ desember i fjor. Du finn dei lettast ved å gå til den sida og leite deg fram til endringar gjort 11. desember.

Elles i dag la Geir inn på Setesdalswiki fleire artiklar basert på jubileumsskriftet til Nomeland bedehus. Slik veks leksikonet Setesdalwiki litt etter litt. Vi har til no i år auka med 840 artiklar, så det spørs om vi klarar å runde tusen i 2024, noko som er færre enn tidlegare år.

I kveld hadde eg høve til å høyre Postludium i Valle Radio, det har vore litt skralt med det i det siste. Niklos K. Besteland held ut og har stor glede av å finne orgel- og kyrkjemusikk som ein sjeldan får høyre i eteren, og sjølv om han ofte finn ukjende komponistar, hadde han i kveld funne stykke av dei to store, Dietrich Buxtehude (1637-1707) og Johann Sebastian Bach (1685-1750),

Først fekk vi høyre BuxWV 202, eit nydeleg lite stykke spelt med fløytestemmer på orgelet i Schwerin Dom av Jan Ernst: Lobt Gott, ihr Christen alle gleich, ein orgelkoral over ein salmetone. Så kom ei kantate av same komponisten, Das neugeborene Kinderlein, BuxWV 15, med koret i Det kongelege kapell i København dirigert av domkantor Ebbe Munk.

Dei to siste stykka var av Bach. Først kantate nr. 51, Jauchzet Gott in allen Landen, BWV 51 med Dresden kammerkor og Köln kammerorkester dirigert av Helmut Möller-Brühl. Så kom BWV 700, orgelkoralen Vom Himmel hoch, da komm ich her spelt av domorganist Hans Leitner på orgelet i Stefanskatedralen i Passau, verdas største orgel etter det han fortalde.

Den siste veka har eg lese romanen Sameproblemet av Kathrine Nedrejord. Personen der, Marie, bur i Paris, men reiser heim for å vere med i gravferda til bestemora i Finnmark. Denne rammefortellinga gjev henne høve til å reflektere over både eige liv og livet til slekta. Det er ei tankevekkande bok om det som ofte vert kalla tre stammers møte, norsk, finsk og samisk og korleis liv er vevd inn i kvarandre.

Så var det litt ekstra interessant å sjå Debatten i går, der dette også var temaet, og der fornorskinga var teke opp i høve til å stå i Samemanntallet: Kven er same og har har rett til å stå der og stemme og slik påverke mange tilhøve som gjeld det samiske. Og kven skal ha noko å seie når det gjeld utvinning av ressursar i samiske område og dette kan gå på tvers av interessene til folka som nyttar natur i tradisjonelle næringar.

Kathrine Nedrejord er ein forfattar som sjølv er same og bur i Paris. Ho har skrive ei rekke bøker og vore nominert til Nordisk Råds litteraturpris. Det har vore interessant å lese boka, som er svært aktuell i dei problema ho tek opp.